İki büyük sarsıntının vurduğu Hatay’ın Antakya ilçesi Ekinci Mahallesi’ndeki 12 katlı Rönesans Rezidans yerle bir oldu.
Toplam 250 daireden oluşan rezidansta yüzlerce kişi hayatını kaybetti.
5 yıl evvel eşinden ayrılan sınıf öğretmeni Biray Beşerikli de 4 yıl evvel taşındığı bahçe katındaki dairesinde kızı Nazende Dila Açıkgöz ile birlikte yaşıyordu.
Biray Beşerikli ile kızı Nazende Dila Açıkgöz, enkaz kaldırma çalışmalarının 17’nci günde tamamlandığı Rönesans Rezidans’taki kayıp onlarca kişi ortasında yer aldı.
Biray Beşerikli ile kızından zelzelenin meydana geldiği 6 Şubat’tan bu yana haber alınamadı.
“Heybetli ve sağlam duruyordu”
Depremlerin akabinde çabucak kızı ve torununun yaşadığı Rönesans Rezidans’a gittiğini ve gördüğü görüntü karşısında şok olduğunu söyleyen Mehmet Beşerikli, şunları söyledi:
Rönesans Rezidans ile aramız 500-600 metre. Yolda giderken de Biray, Biray diye bağırıyorum. Her tarafı yıkık dökük ancak ben Rönesans’ın yıkılacağını hiç kestirim etmedim. Yani Rönesans heybetli ve sağlam diye duruyordu. Ben o şeyi görünce ne uğradığımı şaşırdım. Kızım benim bahçe katındaydı. Altında otopark, onun altında eksi bir otopark vardı. Otopark yok. O giriş otopark yok, konut çökmüş vaziyette oraya. 12 kat büsbütün ön tarafa hakikat yatmış vaziyette. ‘Niye tek geldin?’ dedi bana eşim. Dedim, ‘Her taraf yıkık dökük. Virane her taraf, ortalık mahşer alanı üzere, herkes birbirine yardım bekliyor. Gidemedim oraya kadar’ dedim. Söyleyemedim ki.
“Yüze yakın beşerden haber yok”
Enkaz başından bir dakika bile ayrılmadığını söyleyen Mehmet Beşerikli, şu sözleri kullandı:
Biz enkaz başından ayrılamadık. Hayatımız orada, zati mesken gitmiş. Konut diye bir şey yok. Daha doğrusu Antakya’da konut yok, iş yeri yok. 17 gün enkazın başında bekledik, bugün çıkar, yarın çıkar, şu olur, bu olur derken maalesef çıkmadı. Bir tankerin gerisine, duvarla tanker ortasına ceset torbaları geldi oraya konmaya başladı.
Asker dedi ki, ‘Gelin, herkes cesedini teşhis etsin’. Giriyoruz yok, her girişimiz çıkışımız umutsuz. Biz çocuklarımızı bulamadık. Dışarı çıkarken, öbür bekleyenlere, ‘Benimki değil, inşallah seninkidir’ diyorum. O geçiyor buluyor, bana diyor ki, ‘Darısı başına’. Düğünlerde söylediğimizi cenaze başında söylemeye başladık. Ben mezarlık kompleksine gittim, hastaneye gittim. DNA testimi verdim. Slayt gösterisinden her gömdükleri cenazenin parmak izini almışlar, DNA’sını almışlar. Ağızdan sürüntü alıyorlar. Birebirini verdik. O slaytta bin küsur kişi vardı. Yok. Çıkmadı. Ardından eşim benden bir hafta sonra DNA testi verdi. Ben DNA’ya testimi vereli 30-35 gün oldu. Hala bir haber yok.
Hem Biray’dan hem Nazende’den hem de Rönesans Rezidanstaki yaklaşık yüze yakın beşerden haber yok. Kayıp, yoklar. Bu çok çok makus bir şey. Kayıp bu türlü bir şey, çok sıkıntı. Koskoca devasa yer 15-16’ncı gün temizlendi. 17’nci gün avucumun içi üzere oldu. 17’nci günün sonunda ayrıldım. 17’nci gün akşam üstü ayrıldık oradan.
Depremden 17 gün sonra eşi ile birlikte evvel Reyhanlı’daki yakınlarının yanına, oradan Ankara’ya en son da Bursa’ya gelerek, Gençlik ve Spor Vilayet Müdürlüğü Türkiye Olimpiyat Hazırlık Merkezi Sportmen Kamp Eğitim Merkezi’nde kalmaya başlayan Beşerikli, her gün kızı ve torunundan gelecek bir haberin umuduyla yaşadığını, lakin yaşadıklarına dair bir umudu kalmadığını söyledi.
“Bir parmağı çıksın ona bile razıyız”
Gözyaşları içinde, kızı ve torununun mezar yerini hazırlattığını belirten Beşerikli, şunları söyledi:
Umudum yok. Neden yok? Artık kayıp olsa nereye gidecek? Bir hastaneye gidecek. Hastaneler arandı, tarandı. E-Devlet’e fotoğraflarını yükledik, bir sayfa açılmış, hastanelerle alakalı. Oraya fotoğraflar yükleniyor. Olabilir ki ismini hatırlamıyor çocuk. Lakin en azından fotoğraflar var. Fotoğraflar taranıyor? Ortadan 45-46 gün geçti. Oradan da bir şey yok, haber yok. Dışarıda olsa esasen her türlü bize ulaşır. Benim çocuklarımın şu an mezarı açık ve yoklar. Ellerimle açtırdım çocuklarımın mezarını. Hatta kepçeci , ‘Ağabey iki kişi, ikisi bir gömülür anne-kız madem’ diyerek mezarını biraz geniş açtı. Bundan 6 ay evvel kayınvalidem vefat etti. Onun yanında, orayı açtırdım. Boş mezar duruyor şu an. En azından bir mezar olsun. Biz cenazelerini istiyorduk, cenaze olmadı, çıkmadı. Dedik ki en azından bir kolu, bacağı, bir parmağı çıksın. Ona bile razıyız. Bana diyorlar ki, ‘Bundan sonra ne yapacaksın?’ Ne yapabilirim? Bir şey düşünemiyorum ki. Nerede bunlar? Bunlar nereye gitti? Hastanede yoklar. Kimsesizler mezarında yoklar. Mahşer yaşadık biz orada ya. Oradaki her insan mahşerin provasını yaşadı. Derler ya düşmanın başına vermesin. İnanın o denli bir afeti yaşadık.
